"A Fever You Can’t Sweat Out"

Ten post odnosi się się przede wszystkim do płyty "A Fever You Can’t Sweat Out".

Panic! at the Disco

To zespół grający pop punk, pochodzący z Las Vegas w Nevadzie. Po kilku miesiącach wspólnego grania, Ryan w celu rozpowszechnienia swojej muzyki skontaktował się przez Live Journal z basistą Fall Out Boy Petem Wentzem, wysyłając mu link do demo nagranych utworów. Wentz był pod wrażeniem usłyszanych utworów i postanowił odbyć podróż do Las Vegas, aby zobaczyć się z zespołem. Po spotkaniu, na którym zespół grał w garażu, zaprosił ich do wydania ich własnej płyty w jego wytwórni.

Panic! at the disco niezmiennie kojarzy mi się z ostatnią klasą liceum, wycieczką do Anglii i spotkaniami w pubie. Teraz, widząc najpopularniejsze miejsca Londynu np. w wiadomościach, przypominam sobie jaką piosenkę w danym momencie słuchałam. Łączy zarówno słodkie, jak i gorzkie wspomnienia.

I Write Sins Not Tragedies: Jest dla mnie bezapelacyjnie numerem 1. Można zauważyć tu charakterystyczną cechę wokalisty, którą jest wyjątkowo przerysowana mimika twarzy. Słuchanie tej piosenki bez oglądania teledysku jest doświadczeniem niepełnym. Dopiero z muzyką tworzą udany związek ;)

Lying Is The Most Fun a Girl Can Have Without Taking Her Clothes Off: Jest piosenką niezwykle seksowną, co można wyczuć w głosie i sposobie jej śpiewania (nie licząc oczywiście tekstu).

But It's Better If You Do: Oryginalny początek, stylizowany na stare kino, jest bardzo przewrotny. Mami widza, który jest przekonany, że cała piosenka będzie utrzymana w takiej konwencji. Maski, pióra i moje ulubione opaski na ramieniu niezwykle kuszące pod względem estetycznym. Czuję niezwykłą sympatię do sposobu śpiewania Brendona Urie. Jego charakterystyczne wibrato ma coś wyjątkowego, chociaż sam głos ma skrzeczący. Nie usypia i nie uspokaja, ale mimo tego hipnotyzuje. Nie jest to najlepszy męski głos, jak słyszałam, ale mimo tego warty chwili uwagi. 

~~ Estetka ~~